Gourgaud:
De kapitein van de Péruvien klimt bij ons aan boord. Men houdt zondagdienst bij de kanonnen.  

Louis Garrot:
‘Hij beklaagt zich herhaaldelijk over de warmte’.

 

Aubry:
Uit angst Franse schepen tegen te komen, die een ontsnapping van zijn gevangene begunstigen zouden – een angst, die de Engelsen reeds op de Bellorophon beheerste en die hen tot menig verkeerde maatregel bewogen had en het ook verder nog doen zal – vanwege zulke zorgen vermijdt hij de normale westelijke route, waarop hij in de buurt van de Braziliaanse kust relemtige en gunstige wind had gehad. Hij vaart langs het Afrikaanse continent en geraakt in de Golf van Guinea. De Fransen gaan zich vervelen. Zelfs de meest geduldigen zoals Betrand worden humeurig. Napoleon probeert verstrooiing te zoeken  door bij Las Cases Engels te leren. Twee, drie dagen houdt hij vol, dan stopt hij ermee. Las Cases is daar niet boos over.  Veel liever brengt hij de keizer tot praten en hij houdt een dagboek bij over deze gesprekken van Napoleon, waarin deze blij is een toehoorder te vinden, die weinig over De Revolutie weet en waarin de geschiedenis van het oude regime voor de vroegere emigrant wordt samengevat. In ademloze ijver buigt Las Cases zich over zijn aantekeningen. Napoleon verlangt enige pagina’s te zien is daarover niet ontevreden. Maar dit dagboek, meent hij, is niet nauwkeurig genoeg. Las Cases wordt rood van geluk en biedt aan mee te schrijven als de keizer over zijn Italiaanse veldtochten verhaalt. Eerst aarzelt de keizer, dan stemt hij toe